Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Duo Reges: constructio interrete. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Utrum igitur tibi non placet, inquit, virtutisne tantam esse vim, ut ad beate vivendum se ipsa contenta sit?

Nihil ad rem! Ne sit sane;
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.
At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Ut enim qui mortem in malis ponit non potest eam non timere,
sic nemo ulla in re potest id, quod malum esse decreverit,
non curare idque contemnere.

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest
esse perversius.

Ita prorsus, inquam;: Sed residamus, inquit, si placet.
Bork: Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.
Quae sequuntur igitur?: Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret.